Umbrië

De afgelopen twee weken waren heel bijzonder. Op vakantie ben je meestal de toerist onder de toeristen. Hier hebben we ons de toerist onder de italianen gevoeld. De franciscaanse voetreis voert ons door de heuvels en bossen van Umbrië. Pittige wandelingen met veel klimmen en dalen, waarbij we regelmatig meer dan 1000 meter moeten stijgen. De weersomstandigheden zijn ook hier niet zoals je in de maand mei mag verwachten. Veel regen en te koud. De meeste regen valt 's avonds en 's nachts, maar wij ontkomen er niet aan dat we onderweg regelmatig een regen- en/of onweersbui hebben. Al dat water zorgt er voor dat we soms tot onze enkels in de modder staan of als op een skihelling naar beneden glijden. Zwaar, erg zwaar maar soms ook hilarisch. Zoals we al melden zijn er meer mensen die de franciscaanse voetreis van Kees Roodenburg volgen. De lengte van een etappe is afhankelijk van de hoogteverschillen en van de mogelijkheid een dorp of plek te vinden om te overnachten. In de routebeschrijving worden de mogelijkheden vermeld. Regelmatig treffen we dezelfde mensen. Bij het beekje waar ik een nat pak kreeg hebben we Stefan, een duitser, ontmoet. We troffen hem daarna nog twee dagen. Het meeste en langste contact hebben we gehad met Tine en Richard uit Munchen en met Petra en Martin uit Südtirol. Ieder liep zijn eigen dagetappe en 's avonds wisselden we onze ervaringen uit. Soms zag je elkaar een dag niet of we namen afscheid omdat we dachten elkaar niet weer te treffen. Toch kruisten onze wegen door toevalligheden steeds weer. Gisteravond hebben we in Assisi afscheid van elkaar genomen. Voor beide echtparen was Assisi het einddoel en zit hun vakantie er op. Volgend jaar hopen ze de tocht voort te zetten en van Assisi naar Rome te lopen. Dat Petra en Martin naast Duits ook Italiaans spreken heeft er voor gezorgd dat we makkelijker en meer contact hadden met de locale bevolking. Er is deze periode zoveel gebeurt dat het bijna te veel is om op te schrijven. We willen een poging wagen: Maandag 20 mei komen we kletsnat aan in een (berg)dorp waar nog maar één hotel in bedrijf is. De kamers zijn klam en koud, de verwarming is al uitgeschakeld. Gedeelde smart is halve smart want met de medegasten (allemaal wandelaars) mopperen we hier over. Om 19.30 uur worden alle gasten in het restaurant verwacht om te eten wat de pot schaft. In de dagen die volgen zullen we dit vaker meemaken. Heel makkelijk. Je hoeft niet te kiezen en krijgt heerlijk Italiaans eten. Zo ook nu. De volgende dag zit in onze route een beekje die we over moeten steken. Door de vele regen is dat niet mogelijk, maar er is een alternatief. In de alternatieve route raken we de weg kwijt. Als even later Tine en Richard achter ons aankomen lootst "Frans" (gps) ons door de struiken weer naar de route. We komen langs een klooster waar we (dinsdag 16.00 uur) een heilige mis bijwonen. Voor ons een bijzondere ervaring. We overnachten met z'n allen in een heerlijk verwarmd hotel. De volgende nacht slapen we met z'n tweeën in een agriturismo. Jammer dat het te koud is anders hadden we een duik kunnen nemen in het bijbehorende zwembad. Donderdag 23 mei lopen we naar de stad Sansepolcro. Hier gaan we op zoek naar een schoenmaker want de zolen van Dick zijn schoenen zijn al weer helemaal afgesleten. Volgens Dick komt dit omdat hij de meeste bagage moet dragen. In z'n beste Italiaans weet hij de schoenmaker duidelijk te maken wat de bedoeling is en wel graag zo spoedig mogelijk. De schoenmaker begrijpt hem volledig. Om 19.30 uur zitten er nieuwe schoenzolen onder voor € 5,--. De volgende dag spreken we een Oostenrijker, Herman, die blij verrast is ons te zien. Hij heeft drie dagen geleden van een aantal dames gehoord dat er Nederlanders onderweg zijn van Nederland naar Rome en hij vindt het leuk ons te treffen. Tijdens onze klim naar boven, naar weer een klooster, missen we een afslag en komen op een onmogelijk steil pad terecht. We zijn niet de enige. Silvia, een Duitse vrouw doet een poging naar boven te komen en even later sluit ook Herman zich bij ons aan. Als wij denken dat het beter is om terug te gaan klautert Herman nog iets verder naar boven en wijst ons door de struiken naar een pad. Samen lopen we verder naar boven. In het klooster, waar nog drie monniken wonen, worden we rondgeleid door een enthousiaste Italiaan. Op advies van Herman knikken we steeds ook als we het niet begrijpen. Silvia loopt die dag verder met ons mee. Haar vriendin moest een dag rust nemen omdat ze te veel last van blaren had. Als wij in Lama stoppen moet Silvia nog acht kilometer verder. Gelukkig zit Herman in Lama op een bankje op haar te wachten. Met veel lol bespreken we de ervaringen met Petra, Martin, Tine en Richard als we 's avonds samen een pizza gaan eten. Zaterdag 25 mei wandelen we naar een (berg)dorp bestaande uit één huis met winkel annex café en een jeugdherberg. Bij de winkel is nog een appartement dat door Petra voor ons vieren is gereserveerd. Tine en Richard hebben een bed gereserveerd in de jeugdherberg. De weg er naar toe is helemaal buiten de bewoonde wereld. Een enkele ruïne geeft aan dat er wel bewoning is geweest. We schrikken als de struiken naast het pad ineens bewegen en een everzwijn "blaffend" wegrent.  Gelukkig net zo bang voor ons als wij voor hem/haar. In het café blijkt meer levendighied te zijn dan je verwacht in een dorp bestaande uit twee huizen. Vier Italiaanse mannen die naar de Giro kijken maken lawaai voor tien. 's Avonds eten we weer wat de pot schaft maar worden we ook getrakteerd op rauwe tuinbonen. Een grote mand met bonen (in de dop) wordt verdeeld onder de aanwezige mensen, wij en het eigenaarsgezin (opa, pa ma en dochter). Tine en Richard komen later ook naar het café voor de finale van de Champions Leage. Heel gezellig met mensen uit Munchen en een Hollander die scoort. De volgende ochtend nemen we afscheid van elkaar omdat het de bedoeling is dat wij eerder stoppen dan de anderen. Uiteindelijk loopt het allemaal iets anders en hebben we de hulp van "Frans" (gps) weer nodig en zitten we 's avonds allemaal weer samen in Gubbio. Petra en Martin lopen daarna in twee dagen naar Assisi en wij wandelen drie dagen samen met Tine en Richard. We overnachten in een agriturismo en in een ostella, een voormalig klooster. In het ostella zitten we met veertien personen en worden we allemaal om 19.30 uur aan tafel verwacht voor het avondeten en om 8.00 uur voor het ontbijt. We moeten van "mama" alles opeten anders krijgen we na het eten geen grappa. Alle borden zijn leeg. De wandelpaden worden steeds modderiger en gladder. De wandelstokken van Tine en Richard geven ons de nodige steun en hulp om omhoog te komen of om niet te snel naar beneden te glijden. Gisteren zijn we in een korte etappe naar Assisi gelopen. Assisi is een prachtige stad met heel veel indrukwekkende kerken en gebouwen. Het is de enige stad op onze route die we al een keer gezien hebben. Voor de andere stellen het eindpunt, hun doel. Voor ons de afsluiting van een bijzondere periode op onze voetreis. Vandaag hebben we een alternatieve route genomen naar Spello. Een makkelijk te lopen pad. We hebben weinig gesproken. Allebei waren we met onze gedachten bij de afgelopen weken. Nu weer met z'n tweeën. Op naar Rome! Het einde komt in zicht. We beginnen al te verlangen naar onze familie, vrienden, buren en huisje, ja zelfs naar ons werk. Nog zo'n 250 kilometer voor de boeg!